Günümüzde Türkiye’nin ve Türkiye işçi sınıfının geleceğine ilişkin tartışmaların odak noktalarından biri, Türkiye’nin Avrupa Birliği ile ilişkileridir. Bu konuda üç ayrı soru söz konusudur. Türkiye uzun süre, “Avrupa Birliği’ne girelim mi, girmeyelim mi?” sorusunu tartıştı. Bu sorunun mantığında, Avrupa Birliği’nin Türkiye’yi almaya hazır olduğu, girip girmeme konusundaki kararın Türkiye’de bulunduğu gibi bir anlayış yatıyordu. Konuyla yakından ilgilenmeyenlerin büyük bölümü, soruyu hala bu biçimiyle sormaya devam etmektedir. Sorgulamada ikinci aşama, “Avrupa Birliği, Türkiye’yi üyeliğe alır mı, almaz mı?” oldu. Bu soruyu sormaya başlayanlar, Avrupa Birliği’nin Türkiye’yi kendi içine almayacağı düşüncesini savunanlardı. Bu soruyu soranların çoğunluğunun kanısı, Avrupa Birliği’nin Türkiye’yi bekleme odasında tutarak, onu kendi içine sokmadan, ondan tüm istediklerini alacağı bir çizgi izlenmekte olduğuydu. Sorgulamada üçüncü aşama ise, “Avrupa Birliği Türkiye’yi parçalamaya mı çalışıyor?”dur. Avrupa Birliği’nin Türkiye’yi kendi içine almadan Türkiye’ye yaptırmak istedikleri, Türkiye’nin ve ulusumuzun bütünlüğü açısından son derece tehlikeli uygulamalardır. Avrupa Birliği henüz Ortadoğu’da ABD ile bir çatışmaya girebilecek güçte değildir. ABD’nin Türkiye’den talepleri, Büyük Ortadoğu Projesi’nde önemli askeri üslerin verilmesi ve “ılımlı İslam” modelinin merkezi olmasıdır. Türkiye Cumhuriyeti bu iki talebe de olumlu yanıt vermediğinden, Türkiye topraklarının bir bölümünde kurulacak Kürdistan ve Türkiye aleyhinde genişletilecek Ermenistan bu görevleri yerine getirebilir. Avrupa Birliği’nin ise Doğu Anadolu ve Güneydoğu Anadolu üzerinde bir talebi yoktur. Avrupa Birliği, önce eyaletlere bölünmüş, sonra da parçalanmış bir Türkiye’de, Karadeniz, Marmara, Ege ve Akdeniz bölgelerinden oluşan bir yapıyı kendi içine alabilir. Avrupa Birliği, acaba Türkiye’yi bekleme odasında tutarken ABD ile birlikte böyle bir stratejiyi uygulamaya mı sokmuştur?